A
admin
Guest
Milyonlarca Lastik Denize Atılırsa Ne Olur? Bunu Denediler ve İşte Sonuç!
Deniz hayatına yardım etmek için birkaç milyon lastiği alıp okyanusa atmanın garip olduğunu düşünebilirsiniz. Ancak 1970’lerde bu işlerden sorumlu olanlar için parlak bir fikir üzere görünüyordu.
1972’de Broward Yapay Resif A.Ş. (BARINC) sonunda felakete yol açacak bir plan yaptı: Araç lastiklerinin atılması sıkıntısını, balıklar için yeni yuvalar oluşturma dileğiyle birleştirmek. Plan, yaklaşık 2 milyon eski lastiği alıp, balıkların mutlaka “yapay resiflere” akın edeceği okyanus tabanına batmalarını sağlamaktı.
Fikir şaşırtan ölçüde ilgi gördü. 100’den çok özel mülkiyete ilişkin tekne ve ABD Donanması’nın USS Thrush gemisi istekli olarak bu kampanyaya katıldı. Goodyear Tire & Rubber Co, bunun tam da dahil olmaları gereken bir proje olduğuna karar verdi ve öteki lastikler çöplüklerden gelirken lastikleri birbirine bağlamak için lastik ve ekipman bağışladı.
Goodyear bu fikri o kadar epeyce beğendi ki, projeye törensel bir açılış olarak okyanusa altınla boyanmış bir lastiği bırakmak için bir Goodyear keşif balonu bile aldılar. Şirketten yapılan bir basın açıklaması, lastiklerin “balıklar ve başka su tipleri için bir sığınak sağlayacağını” belirtti ve “resif materyali olarak hurda lastiklerin kusursuz özelliklerinden” bahsetti.
Bu fikir, yeterli niyetli olsa da, ne yazık ki bir felakete, tam manasıyla bir su altı enkazına dönüştü. seneler daha sonra, 2007’de Florida Atlantik Üniversitesi’nde okyanus mühendisliği profesörü Ray McAllister, “Nitekim düzgün olan fikir, deniz canlılarına ömür alanı sağlamaktı, bu biçimdece bölgedeki deniz hayatını ikiye yahut üçe katlayabilecektik” dedi ve ekledi: “bu türlü yürümedi. Artık geriye baktığımda bunun makûs bir fikir olduğunu görüyorum.“
Artık resif oluşturmak için insan imali materyalleri batırmanın göründüğü kadar pak olmadığını biliyoruz. Gemi enkazları, yapay resiflerin en yaygın biçimidir ve deniz canlılarına hayat alanı sağlamak için kasıtlı olarak batırılan gemiler bulunuyor. Okyanusa lastik atmanın yanlış olan yanı ise, lastiklerin ne kadar yavaşça olduklarının ve ne kadar büyük bir kısmının sürüklenip parçalanabileceğinin düşünülmemesiydi.
Lastiklerde yalnızca birkaç çeşit sünger büyüdü ve bunlar da çok seyrekti. Daha da berbatı, akıntılar biroldukça lastiği gevşetti. Gevşek lastikler, okyanus tabanında kayarken yakındaki öteki doğal mercanları ezmeye devam etti ve mercan resiflerinin büyümesini engelledi. özetlemek gerekirsesı, bir temizleme gayretinin koordinatörü William Nuckols’un 2007’de belirttiği üzere, “daima öldüren bir mercan yok etme makinesi” meydana getirilmişti.
Gönüllüler ve çeşitli kümeler, projenin başarısız olduğunun ortaya çıkmasıyla birlikte lastikleri geri toplamaya çalıştı, lakin bu bakılırsavin boyutlarını iddia edebilirsiniz. ABD ordusu da paklığa dahil oldu ve Industrial Divers Corporation‘ın daha fazlasını toplaması için mukavele imzalanmadan evvel 72.000 lastiği çıkarmayı başardı. Yüz binlerce lastik deniz tabanından kaldırılmış olsa da, yüz binlercesi daha deniz tabanında kalmaya devam ediyor.
Deniz hayatına yardım etmek için birkaç milyon lastiği alıp okyanusa atmanın garip olduğunu düşünebilirsiniz. Ancak 1970’lerde bu işlerden sorumlu olanlar için parlak bir fikir üzere görünüyordu.
1972’de Broward Yapay Resif A.Ş. (BARINC) sonunda felakete yol açacak bir plan yaptı: Araç lastiklerinin atılması sıkıntısını, balıklar için yeni yuvalar oluşturma dileğiyle birleştirmek. Plan, yaklaşık 2 milyon eski lastiği alıp, balıkların mutlaka “yapay resiflere” akın edeceği okyanus tabanına batmalarını sağlamaktı.
Fikir şaşırtan ölçüde ilgi gördü. 100’den çok özel mülkiyete ilişkin tekne ve ABD Donanması’nın USS Thrush gemisi istekli olarak bu kampanyaya katıldı. Goodyear Tire & Rubber Co, bunun tam da dahil olmaları gereken bir proje olduğuna karar verdi ve öteki lastikler çöplüklerden gelirken lastikleri birbirine bağlamak için lastik ve ekipman bağışladı.
Goodyear bu fikri o kadar epeyce beğendi ki, projeye törensel bir açılış olarak okyanusa altınla boyanmış bir lastiği bırakmak için bir Goodyear keşif balonu bile aldılar. Şirketten yapılan bir basın açıklaması, lastiklerin “balıklar ve başka su tipleri için bir sığınak sağlayacağını” belirtti ve “resif materyali olarak hurda lastiklerin kusursuz özelliklerinden” bahsetti.
Bu fikir, yeterli niyetli olsa da, ne yazık ki bir felakete, tam manasıyla bir su altı enkazına dönüştü. seneler daha sonra, 2007’de Florida Atlantik Üniversitesi’nde okyanus mühendisliği profesörü Ray McAllister, “Nitekim düzgün olan fikir, deniz canlılarına ömür alanı sağlamaktı, bu biçimdece bölgedeki deniz hayatını ikiye yahut üçe katlayabilecektik” dedi ve ekledi: “bu türlü yürümedi. Artık geriye baktığımda bunun makûs bir fikir olduğunu görüyorum.“
Artık resif oluşturmak için insan imali materyalleri batırmanın göründüğü kadar pak olmadığını biliyoruz. Gemi enkazları, yapay resiflerin en yaygın biçimidir ve deniz canlılarına hayat alanı sağlamak için kasıtlı olarak batırılan gemiler bulunuyor. Okyanusa lastik atmanın yanlış olan yanı ise, lastiklerin ne kadar yavaşça olduklarının ve ne kadar büyük bir kısmının sürüklenip parçalanabileceğinin düşünülmemesiydi.
Lastiklerde yalnızca birkaç çeşit sünger büyüdü ve bunlar da çok seyrekti. Daha da berbatı, akıntılar biroldukça lastiği gevşetti. Gevşek lastikler, okyanus tabanında kayarken yakındaki öteki doğal mercanları ezmeye devam etti ve mercan resiflerinin büyümesini engelledi. özetlemek gerekirsesı, bir temizleme gayretinin koordinatörü William Nuckols’un 2007’de belirttiği üzere, “daima öldüren bir mercan yok etme makinesi” meydana getirilmişti.
Gönüllüler ve çeşitli kümeler, projenin başarısız olduğunun ortaya çıkmasıyla birlikte lastikleri geri toplamaya çalıştı, lakin bu bakılırsavin boyutlarını iddia edebilirsiniz. ABD ordusu da paklığa dahil oldu ve Industrial Divers Corporation‘ın daha fazlasını toplaması için mukavele imzalanmadan evvel 72.000 lastiği çıkarmayı başardı. Yüz binlerce lastik deniz tabanından kaldırılmış olsa da, yüz binlercesi daha deniz tabanında kalmaya devam ediyor.