Professional
New member
1920’li yılların ortası… Osmanlı Devleti yıkılmış, Türkiye Cumhuriyeti’nin temelleri atılıyor. Savaştan yeni çıkmış bir ülke… Çok ağır kaideler altında bir ülke kuruluyor. Lozan Barış Antlaşması daha sonrası Yunanistan ile Türkiye Cumhuriyeti yerinde ek bir mukavele yapılıyor. Bu mukavele gereği iki ülkenin vatandaşları için mecburî göç sonucu alınıyor. Binlerce insan hem Türkiye’den birebir vakitte Yunanistan’dan meskenlerini, yurtlarını bırakıp yollara düşüyor. İşte tam bu vakitte Selanik’ten bir aile her şeyi geride bırakıp Türkiye’ye gerçek yola çıkıyor…
BİRİNCİ DURAK İZMİR OLDU
“O periyotta Türkiye’ye hakikat yıla çıkanlar içinde benim dedem Celaleddin de yer alıyor. Gemiye biniyorlar ve İzmir’e geliyorlar. İzmir’e adımlarını attıklarında çabucak hemen kalacak yerleri bile yok. İzmir daha sonrasındaki birinci durak Aydın oluyor. Buraya alışamıyorlar. Akhisar’a (Manisa) geçiyorlar. O devirlerde orada tütün yetiştiriliyor. Selanikli bu aile de tütüncülüğü biliyor. Fakat burada da rahat edemiyorlar zira salgın hastalıklar, yakalarını bırakmıyor. Her tarafta tifo, tifüs hadiseleri görülüyor. Ailenin en büyüğü de, yani büyük dedem, salgın hastalığa yakalanıyor ve vefat ediyor. İki erkek kardeş tek başına kalıyor. Biri eşinin ailesi ile birlikte Samsun Bafra’ya yola çıkıyor. Oburu ise Bursa Karacabey’in yolunu tutuyor. Karacabey’de o devir ismi Kirmikir, artık ki ismi Harmanlı olan köye yerleşiyorlar. Sazdan tek odalı bir kulübe yapıyorlar ve o kulübede 7 çocuk doğuyor. O sazlık meskende doğan çocuklardan biri ise babam Sadık Yılmaz…”
Muharrem Yılmaz 6-11 yaşları içinde bu konutta yaşadı.
‘O MESKENİ MÜZE YAPMAK İSTİYORUM’
BU kıssayı anlatan isim şu anda 5 binden çok bireye istihdam sağlayan Sütaş’ın başındaki Muharrem Yılmaz’dan oburu değil. Ağustos 1957’de Karacabey’de
iki katlı, bir konutta dünyaya gelen Muharrem Yılmaz ile doğduğu konutu, yaşadıklarını ve o yaşanmışlıklardan elde ettikleri deneyimleri konuştuk.
6 yaşında kadar Bursa Karacabey’deki ‘o evde’ kalan Yılmaz, “Dedem Kirmikirli Muhtar Celaleddin, köyden Karacabey’e çocuklarını okutmaya gönderiyor.
Fakat vakit içinde Karacabey’de bir mesken olması gerektiğini düşünüyor. O ortada büyük oğlu, yani babam da evlilik hazırlıkları yapıyor. İşte bu vakitte benim de doğduğum ‘o eve’ geçiş yapılıyor. 2 katlı, üst katında iki odası, alt katında bir oturma odası olan bir konut. Yemekler de alt katta yeniyor. Çok küçük bir evdi” diye tanım ediyor Yılmaz doğduğu o meskeni…
“Ailenin birinci çocuğuyum lakin bendilk evvel bir ağabeyim oluyor aslında. Onu birkaç aylıkken kaybetmişiz” diyor Muharrem Yılmaz ve anlatmaya devam ediyor: “Şu an o konut hala ayakta. Bize ilişkin değil fakat bir daha almak için görüşüyoruz. Şayet alırsak bizim oturduğumuz periyottaki haline getireceğim. Orayı müze yapmak istiyorum. Bu meskenden çok erken yaşta ayrıldığımız için hayli fazla hatırlamıyorum. Fakat ailenin yaşlılarından bu konutu anlatmalarını isteyeceğim. Onların anlattıklarına bakılırsa konutu eski haline getireceğiz.”
KONUTUMUZDA KONUK HİÇ EKSİK OLMAZDI
Doğduğu konutla ilgili hatırladığı en net kıssalardan birinin taşındığı günle ilgili olduğunu söylüyor Muharrem Yılmaz: “Eşyalar topalandı. Çocukları bir otomobile oturttular. Ben o devir 6 yaşındayım. Kardeşimi de kucağıma verdiler. O denli yola çıktık yeni konutumuza hakikat. Yeni meskenimiz de Karacabey’deydi. Yeni meskenimiz daha büyüktü. 8 odası vardı. Babamın bekâr olan kardeşleri ve babanem de bizimle yaşıyordu. 11 kişilik kalabalık bir ailedeydik. Konuk eksik olmazdı. Sofraya 14-15 kişi otururduk. O meskende bu kalabalık aile ortasında büyümenin epey büyük avantajını yaşadım. yıllar boyunca büyük sofrada ailecek yemekler yedik… O sofra o kadar büyüktü ki yemek bitince pinpon oynardık kardeşlerimle. İşte ‘o masa’ bana fazlaca şey kazandırdı. Fedakarlığı ben o masa da öğrendim. Annem daima hizmet ederdi lakin daima güler yüzlüydü. Hiç yorulmazdı güya. O masada konuşulanları pür dikkat dinlerdik. Kalabalık olunca ve masada büyükler de yer alınca sıranı bilmeyi, had bilmeyi ve en kıymetlisi iş ömrünü öğrendim.”
‘DÜKKÂNDA KOLONYA DOLDURUYORDUM’
Muharrem Yılmaz, “Yemek sofrasında iş ömrünü öğrendim” deyince ortaya giriyorum. “Neler konuşuluyordu o masada” diye soruyorum. Anlatmaya başlıyor: “Babam kardeşleri ile birlikte çalışırdı. Konuta epey yakın 200 metre uzaklıkta bir tuhafiye dükkânları vardı. Kardeşler içinde siyaset, toplumsal hayat ve iş hayatı hakkında konuşmalar olurdu. Daima onları dinlerdim. Yaz aylarında da babamın dükkânında çıraklık yapardım. Müşteri ile alakayı, adil olmayı, hak yememeyi o dükkânda öğrendim. Ben de bir çalışan üzereydim. İşverenin oğlu diye bir ayrım görmedim. Örneğin kolonya satacaksam eksik vermemeliydim. Eksik koyarsam hak yerdim. Çocuk yaşlarda bile bu gördüklerimin bana gelecekte yarayacağını düşünüyordum. Daima kaydettim.”
TÜM AKRABALAR BİR ORTAYA GELİRDİK
“Okullar tatile girdiğinde yalnızca çalışmıyorduk tabi” diyor Muharrem Yılmaz, yazlık meskenlerine kelamı getiriyor: “En hoş anılarımdan kimileri Karacabey Yeniköy’deki yazlık konutumuzdan.Yeniköy için Karacabey Boğaz’ı denir. Nilüfer’in döküldüğü bir delta orası. Orada tüm aile bir ortada olurduk. Evli olan amcamlar da oraya gelirdi. Babam akrabalarına epey kıymet verirdi. Onları çocukları benim kardeşlerim hepimiz bir ortada olurduk. Odalar da koğuş üzere olurdu. O kadar kalabalıktık ki sofraya sığmazdık. İkiye bölünürdü masalar. Çocuklar bir yere, büyükler bir yere… En büyük çocuklardan biri olduğum için daima büyüklerin masasında oturmak isterdim.”
ÜLKEME YARARLI OLMAK İSTEDİM
Muharrem Yılmaz, görüşmemiz boyunca çalışmaya, adil olmaya ve ülkeye olan aşkına vurgu yaptı. “Akıl almayacak derecede epeyce çalıştım, eşsiz bir adanmışlıkla ülkeye faydalı olmak istedim” diyor ve şunları söylüyor: “Bu mesleğe hiç bir vakit yalnızca ticari faaliyet olarak bakmadık. Ailemin geçmişinde her vakit hayvancılık vardı. ötürüsıyla sütün ne kadar mucizevi bir besin olduğunu, bir canlının gelişmenindeki değerini, her damlasının değerini, epey küçüklüğümüzden itibaren biliyoruz. Daima bu yeterliliği yaymayı, daha fazla insanın bu yeterlilikten yararlanmasını hedefledik. Yaşadığımız toplumun sağlıklı beslenmesi için en temel en faydalı besin olan süt ve süt mamüllerinin tüketimini ve üretimini topluma yayacak ve bunun misyoneri olacaktık. Bu bizim bakılırsavimizdi. Şirketimizin vizyonunu, misyonunu bu biçimde belirledik. Uygun insan âlâ vatandaş çizgisinden sapmadan işimizi ustalıkla yaparak bizi aşan bir kurumu oluşturma amacıyla yola çıktık. Sütün tabiatındaki kıymetleri insanlara ulaştıran, onların ömür kalitelerini artıran, mutluluklarına katkıda bulunan lezzetli süt eserleri üretecektik.”
GALATASARAY LİSESİ BANA ÇOK ŞEY KATTI
Muharrem Yılmaz, ilkokulunu da Karacabey’de tamamlıyor. “İlkokul öğretmenimin gelişimime büyük katkısı oldu. Beni hayli uygun çalıştırdı ve Galatasaray Lisesi’ne girmemi sağladı. Galatasaray Lisesi’nde yatılı olarak kalıyordum. Uygun bir eğitimin yanı sıra ayaklarımın üzerinde durmayı burada öğrendim. Lisede okurken annemi kaybettik” diyor Yılmaz ve şunları söylüyor: “Bu da bizim için farklı devirlerin başlamasına niye oldu. Karacabey’den Bursa’ya taşınmanın vakti gelmişti. Bursa’da birinci vakit içinderda bir apartman dairesine taşındık. daha sonrasında ise bir apartman aldık ve tüm aile oraya yerleşti. Artık üniversite periyodu başlamıştı. Bursa Uludağ Üniversitesi’ni kazandım. 1976-1980 içinde, fazlaca güç senelerda üniversiteye gitmem gerekiyordu. 1975’te Sütaş satışlara başlamıştı. Ben de artık hem okuyor tıpkı vakitte babamla bir arada çalışıyordum.”
YAŞADIKLARIMI ‘KISMET’ OLARAK DEĞERLENDİRİYORUM
Sütaş’ın kurulduğu devirleri anlatmaya devam ediyor Muharrem Yılmaz, “Ekonominin sıkıntı vakit içinderıydı… Sermaye fazlaca kısıtlıydı. Çekilen problemleri fazlaca yeterli hatırlıyorum. Biz de işin içine girmeye çalışıyoruz. İşin içine girerken farklı fikirler de ortaya çıkıyor tabi. Babam logo ve slogan hazırlıyordu. Ben de liseden arkadaşım Levent Fazilet ile logo çalışıyordum. Levent çiziyordu karikatürleri. Lakin logolarımız kabul görmedi. Kuşaklar içindeki birinci çatışma da aslında birinci orada başlamıştı. Tabi daha sonrasında işleri ben devralmaya başladım. Çok fazla çalıştım. Farklı fikrin var ise, fikirlerine inanıyorsan ve de epeyce çalışıyorsan insanları ikna edebiliyorsun. Çalışmanın, gösterdiğin uğraşın karşılığını alıyorsun. Lakin herkes başarılı olabilir diye bir şey demiyorum. kimi vakit meblağ, kimi vakit tutmaz. Ben bu durumu ‘kısmet’ olarak değerlendiriyorum.”
İSTANBUL’A TAŞINMA VAKTİ
Muharrem Yılmaz, uzun yıllar Bursa’dan İstanbul’a giderek işlerini yürütüyordu. Artık İstanbul’a taşınma vakti gelmişti. “Ailem hâlâ Bursa’daki aile apartmanında oturuyor. Ben ise ise İstanbul’da öbür bir konuta geçtim. Şu an hala oturduğum mesken İstanbul Boğazı’nda bulunuyor. Şöyle bir geriye dönüp bakıyorum da Bursa’da iki katlı o küçük konutta hayata başladım. Yeniköy’deki, Karacabey Boğazı’ndaki yazlığımızı hatırlıyorum. Artık ise İstanbul Boğazı’ndayım. Babamın ön ayak olmasıyla bu konutu almıştık. Karacabey Boğazı’ndaki konuttan daha sonra İstanbul Boğazı’nda bir meskende oturmak nasip oldu.”
BABAM YAŞLI GÖZLERLE BENİ İZLEDİ
yıllar geçtikte Sütaş da büyümeye devam ediyor. Yatırımlar arka arda geliyor. Karacabey’de göçmen bir ailenin oğlu olarak küçük bir meskende dünyaya gelen Muharrem Yılmaz, iş ve toplumsal hayatta da tanınan bir isim haline geliyor. O devirleri şu biçimde anlatıyor Yılmaz: “Türkiye Genç İş Adamları Derneği içerisindeyim. O periyot lider ise Hamdi Akın… Başkanlık müddeti dolduğu için başkanlığı ben devraldım. 2000 yılında artık liderdim. O devir ‘Milenyum’un Yıldızları’ ismiyle bir tertip düzenledik. Merhum Şarık Tara ve Rahmi Koç üzere isimler, bu tertibe katılmıştı. Çok üst seviyede TÜGİAD’ı lanse ettik. Merhum babam da o tertibe gelmişti. Çırağan Sarayı’nda düzenlemiştik. Babam art sıralarda bir yerde oturmuştu. Yaşlı gözlerle beni seyretmişti. İstanbul’da bu biçimde bir ortamda kabul gördüğüme epey memnun olmuş, duygulanmıştı.”
BİRİNCİ DURAK İZMİR OLDU
“O periyotta Türkiye’ye hakikat yıla çıkanlar içinde benim dedem Celaleddin de yer alıyor. Gemiye biniyorlar ve İzmir’e geliyorlar. İzmir’e adımlarını attıklarında çabucak hemen kalacak yerleri bile yok. İzmir daha sonrasındaki birinci durak Aydın oluyor. Buraya alışamıyorlar. Akhisar’a (Manisa) geçiyorlar. O devirlerde orada tütün yetiştiriliyor. Selanikli bu aile de tütüncülüğü biliyor. Fakat burada da rahat edemiyorlar zira salgın hastalıklar, yakalarını bırakmıyor. Her tarafta tifo, tifüs hadiseleri görülüyor. Ailenin en büyüğü de, yani büyük dedem, salgın hastalığa yakalanıyor ve vefat ediyor. İki erkek kardeş tek başına kalıyor. Biri eşinin ailesi ile birlikte Samsun Bafra’ya yola çıkıyor. Oburu ise Bursa Karacabey’in yolunu tutuyor. Karacabey’de o devir ismi Kirmikir, artık ki ismi Harmanlı olan köye yerleşiyorlar. Sazdan tek odalı bir kulübe yapıyorlar ve o kulübede 7 çocuk doğuyor. O sazlık meskende doğan çocuklardan biri ise babam Sadık Yılmaz…”
Muharrem Yılmaz 6-11 yaşları içinde bu konutta yaşadı.
‘O MESKENİ MÜZE YAPMAK İSTİYORUM’
BU kıssayı anlatan isim şu anda 5 binden çok bireye istihdam sağlayan Sütaş’ın başındaki Muharrem Yılmaz’dan oburu değil. Ağustos 1957’de Karacabey’de
iki katlı, bir konutta dünyaya gelen Muharrem Yılmaz ile doğduğu konutu, yaşadıklarını ve o yaşanmışlıklardan elde ettikleri deneyimleri konuştuk.
6 yaşında kadar Bursa Karacabey’deki ‘o evde’ kalan Yılmaz, “Dedem Kirmikirli Muhtar Celaleddin, köyden Karacabey’e çocuklarını okutmaya gönderiyor.
Fakat vakit içinde Karacabey’de bir mesken olması gerektiğini düşünüyor. O ortada büyük oğlu, yani babam da evlilik hazırlıkları yapıyor. İşte bu vakitte benim de doğduğum ‘o eve’ geçiş yapılıyor. 2 katlı, üst katında iki odası, alt katında bir oturma odası olan bir konut. Yemekler de alt katta yeniyor. Çok küçük bir evdi” diye tanım ediyor Yılmaz doğduğu o meskeni…
“Ailenin birinci çocuğuyum lakin bendilk evvel bir ağabeyim oluyor aslında. Onu birkaç aylıkken kaybetmişiz” diyor Muharrem Yılmaz ve anlatmaya devam ediyor: “Şu an o konut hala ayakta. Bize ilişkin değil fakat bir daha almak için görüşüyoruz. Şayet alırsak bizim oturduğumuz periyottaki haline getireceğim. Orayı müze yapmak istiyorum. Bu meskenden çok erken yaşta ayrıldığımız için hayli fazla hatırlamıyorum. Fakat ailenin yaşlılarından bu konutu anlatmalarını isteyeceğim. Onların anlattıklarına bakılırsa konutu eski haline getireceğiz.”
KONUTUMUZDA KONUK HİÇ EKSİK OLMAZDI
Doğduğu konutla ilgili hatırladığı en net kıssalardan birinin taşındığı günle ilgili olduğunu söylüyor Muharrem Yılmaz: “Eşyalar topalandı. Çocukları bir otomobile oturttular. Ben o devir 6 yaşındayım. Kardeşimi de kucağıma verdiler. O denli yola çıktık yeni konutumuza hakikat. Yeni meskenimiz de Karacabey’deydi. Yeni meskenimiz daha büyüktü. 8 odası vardı. Babamın bekâr olan kardeşleri ve babanem de bizimle yaşıyordu. 11 kişilik kalabalık bir ailedeydik. Konuk eksik olmazdı. Sofraya 14-15 kişi otururduk. O meskende bu kalabalık aile ortasında büyümenin epey büyük avantajını yaşadım. yıllar boyunca büyük sofrada ailecek yemekler yedik… O sofra o kadar büyüktü ki yemek bitince pinpon oynardık kardeşlerimle. İşte ‘o masa’ bana fazlaca şey kazandırdı. Fedakarlığı ben o masa da öğrendim. Annem daima hizmet ederdi lakin daima güler yüzlüydü. Hiç yorulmazdı güya. O masada konuşulanları pür dikkat dinlerdik. Kalabalık olunca ve masada büyükler de yer alınca sıranı bilmeyi, had bilmeyi ve en kıymetlisi iş ömrünü öğrendim.”
‘DÜKKÂNDA KOLONYA DOLDURUYORDUM’
Muharrem Yılmaz, “Yemek sofrasında iş ömrünü öğrendim” deyince ortaya giriyorum. “Neler konuşuluyordu o masada” diye soruyorum. Anlatmaya başlıyor: “Babam kardeşleri ile birlikte çalışırdı. Konuta epey yakın 200 metre uzaklıkta bir tuhafiye dükkânları vardı. Kardeşler içinde siyaset, toplumsal hayat ve iş hayatı hakkında konuşmalar olurdu. Daima onları dinlerdim. Yaz aylarında da babamın dükkânında çıraklık yapardım. Müşteri ile alakayı, adil olmayı, hak yememeyi o dükkânda öğrendim. Ben de bir çalışan üzereydim. İşverenin oğlu diye bir ayrım görmedim. Örneğin kolonya satacaksam eksik vermemeliydim. Eksik koyarsam hak yerdim. Çocuk yaşlarda bile bu gördüklerimin bana gelecekte yarayacağını düşünüyordum. Daima kaydettim.”
TÜM AKRABALAR BİR ORTAYA GELİRDİK
“Okullar tatile girdiğinde yalnızca çalışmıyorduk tabi” diyor Muharrem Yılmaz, yazlık meskenlerine kelamı getiriyor: “En hoş anılarımdan kimileri Karacabey Yeniköy’deki yazlık konutumuzdan.Yeniköy için Karacabey Boğaz’ı denir. Nilüfer’in döküldüğü bir delta orası. Orada tüm aile bir ortada olurduk. Evli olan amcamlar da oraya gelirdi. Babam akrabalarına epey kıymet verirdi. Onları çocukları benim kardeşlerim hepimiz bir ortada olurduk. Odalar da koğuş üzere olurdu. O kadar kalabalıktık ki sofraya sığmazdık. İkiye bölünürdü masalar. Çocuklar bir yere, büyükler bir yere… En büyük çocuklardan biri olduğum için daima büyüklerin masasında oturmak isterdim.”
ÜLKEME YARARLI OLMAK İSTEDİM
Muharrem Yılmaz, görüşmemiz boyunca çalışmaya, adil olmaya ve ülkeye olan aşkına vurgu yaptı. “Akıl almayacak derecede epeyce çalıştım, eşsiz bir adanmışlıkla ülkeye faydalı olmak istedim” diyor ve şunları söylüyor: “Bu mesleğe hiç bir vakit yalnızca ticari faaliyet olarak bakmadık. Ailemin geçmişinde her vakit hayvancılık vardı. ötürüsıyla sütün ne kadar mucizevi bir besin olduğunu, bir canlının gelişmenindeki değerini, her damlasının değerini, epey küçüklüğümüzden itibaren biliyoruz. Daima bu yeterliliği yaymayı, daha fazla insanın bu yeterlilikten yararlanmasını hedefledik. Yaşadığımız toplumun sağlıklı beslenmesi için en temel en faydalı besin olan süt ve süt mamüllerinin tüketimini ve üretimini topluma yayacak ve bunun misyoneri olacaktık. Bu bizim bakılırsavimizdi. Şirketimizin vizyonunu, misyonunu bu biçimde belirledik. Uygun insan âlâ vatandaş çizgisinden sapmadan işimizi ustalıkla yaparak bizi aşan bir kurumu oluşturma amacıyla yola çıktık. Sütün tabiatındaki kıymetleri insanlara ulaştıran, onların ömür kalitelerini artıran, mutluluklarına katkıda bulunan lezzetli süt eserleri üretecektik.”
GALATASARAY LİSESİ BANA ÇOK ŞEY KATTI
Muharrem Yılmaz, ilkokulunu da Karacabey’de tamamlıyor. “İlkokul öğretmenimin gelişimime büyük katkısı oldu. Beni hayli uygun çalıştırdı ve Galatasaray Lisesi’ne girmemi sağladı. Galatasaray Lisesi’nde yatılı olarak kalıyordum. Uygun bir eğitimin yanı sıra ayaklarımın üzerinde durmayı burada öğrendim. Lisede okurken annemi kaybettik” diyor Yılmaz ve şunları söylüyor: “Bu da bizim için farklı devirlerin başlamasına niye oldu. Karacabey’den Bursa’ya taşınmanın vakti gelmişti. Bursa’da birinci vakit içinderda bir apartman dairesine taşındık. daha sonrasında ise bir apartman aldık ve tüm aile oraya yerleşti. Artık üniversite periyodu başlamıştı. Bursa Uludağ Üniversitesi’ni kazandım. 1976-1980 içinde, fazlaca güç senelerda üniversiteye gitmem gerekiyordu. 1975’te Sütaş satışlara başlamıştı. Ben de artık hem okuyor tıpkı vakitte babamla bir arada çalışıyordum.”
YAŞADIKLARIMI ‘KISMET’ OLARAK DEĞERLENDİRİYORUM
Sütaş’ın kurulduğu devirleri anlatmaya devam ediyor Muharrem Yılmaz, “Ekonominin sıkıntı vakit içinderıydı… Sermaye fazlaca kısıtlıydı. Çekilen problemleri fazlaca yeterli hatırlıyorum. Biz de işin içine girmeye çalışıyoruz. İşin içine girerken farklı fikirler de ortaya çıkıyor tabi. Babam logo ve slogan hazırlıyordu. Ben de liseden arkadaşım Levent Fazilet ile logo çalışıyordum. Levent çiziyordu karikatürleri. Lakin logolarımız kabul görmedi. Kuşaklar içindeki birinci çatışma da aslında birinci orada başlamıştı. Tabi daha sonrasında işleri ben devralmaya başladım. Çok fazla çalıştım. Farklı fikrin var ise, fikirlerine inanıyorsan ve de epeyce çalışıyorsan insanları ikna edebiliyorsun. Çalışmanın, gösterdiğin uğraşın karşılığını alıyorsun. Lakin herkes başarılı olabilir diye bir şey demiyorum. kimi vakit meblağ, kimi vakit tutmaz. Ben bu durumu ‘kısmet’ olarak değerlendiriyorum.”
İSTANBUL’A TAŞINMA VAKTİ
Muharrem Yılmaz, uzun yıllar Bursa’dan İstanbul’a giderek işlerini yürütüyordu. Artık İstanbul’a taşınma vakti gelmişti. “Ailem hâlâ Bursa’daki aile apartmanında oturuyor. Ben ise ise İstanbul’da öbür bir konuta geçtim. Şu an hala oturduğum mesken İstanbul Boğazı’nda bulunuyor. Şöyle bir geriye dönüp bakıyorum da Bursa’da iki katlı o küçük konutta hayata başladım. Yeniköy’deki, Karacabey Boğazı’ndaki yazlığımızı hatırlıyorum. Artık ise İstanbul Boğazı’ndayım. Babamın ön ayak olmasıyla bu konutu almıştık. Karacabey Boğazı’ndaki konuttan daha sonra İstanbul Boğazı’nda bir meskende oturmak nasip oldu.”
BABAM YAŞLI GÖZLERLE BENİ İZLEDİ
yıllar geçtikte Sütaş da büyümeye devam ediyor. Yatırımlar arka arda geliyor. Karacabey’de göçmen bir ailenin oğlu olarak küçük bir meskende dünyaya gelen Muharrem Yılmaz, iş ve toplumsal hayatta da tanınan bir isim haline geliyor. O devirleri şu biçimde anlatıyor Yılmaz: “Türkiye Genç İş Adamları Derneği içerisindeyim. O periyot lider ise Hamdi Akın… Başkanlık müddeti dolduğu için başkanlığı ben devraldım. 2000 yılında artık liderdim. O devir ‘Milenyum’un Yıldızları’ ismiyle bir tertip düzenledik. Merhum Şarık Tara ve Rahmi Koç üzere isimler, bu tertibe katılmıştı. Çok üst seviyede TÜGİAD’ı lanse ettik. Merhum babam da o tertibe gelmişti. Çırağan Sarayı’nda düzenlemiştik. Babam art sıralarda bir yerde oturmuştu. Yaşlı gözlerle beni seyretmişti. İstanbul’da bu biçimde bir ortamda kabul gördüğüme epey memnun olmuş, duygulanmıştı.”